در این نوشته درباره اینکه چگونه شانس فیلم خود را برای انتخاب شدن و پذیرش در یک جشنواره افزایش دهیم صحبت خواهیم کرد.
ماجرای اخراج سالی برگر، دستیار گزینش آثار موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک، پس از سی سال همکاری مداوم برای بسیاری از اهالی سینمای نیویورک این پرسش را پیش آورد که فرآیند گزینشی که در ثبت‌نام جشنواره‌های فیلم حاکم است به چه ترتیب است.
مسئولان موزه دلیل مشخصی را برای اخراج او عنوان نکردند.
اما آنطور که از پست‌های فیس‌بوکیِ برگر مشخص است گویا این تصمیم در پی آن گرفته شد که او بدون اطلاع مدیر ارشد خود مستندی را از برنامه‌ی جشنواره‌ی دو هفته‌ی فیلم مستند موزه خارج کرده است.
خب برنامه‌ریزان و گزینشگران چطور تصمیم می‌گیرند فیلمی به جشنواره‌ای راه پیدا کند و فیلمی نه؟
و از آن مهم‌تر، چطور به این نتیجه می‌رسند دعوت‌شان را از فیلمی پس بگیرند؟
در جشنواره‌ی فیلم مستند موزه‌ی هنرهای مدرن نیویورک کمیته‌ی مشخصی متشکل از چند برنامه‌ریز دارد که نظر هر کدام در گزینش فیلم‌ها مؤثر است.
راجندرا روی، گزینشگر ارشد فیلم موزه، می‌گوید:
«اگر اختلاف نظری بین دو یا چند نفر از اعضای کمیته درباره‌ی فیلمی پیش بیاید، حتماً تمام نظرات به‌دقت به بحث گذاشته می‌شوند. گفت و گو و تبادل نظر منجر به تصمیم‌گیری واحدی می‌شود.»
در جشنواره بین المللی فیلم ساندنس هر فیلم ثبت‌نام شده را دست کم یک برنامه‌ریز تماشا می‌کند و بعد خود او تصمیم می‌گیرد فیلم را حذف کند یا به دست همکارانش برساند.
مدیر برنامه‌ی جشنواره، ترور گروث، می‌گوید:
«ما راه‌های بررسی فراوانی را به تجربه در تمام این سال‌ها به فرآیند انتخاب فیلم‌ها اضافه کردیم. در نهایت تمام فیلم‌هایی که از فیلتر برنامه‌ریزان دیگر رد شده‌اند یکبار برای تمام تیم برنامه‌ریزی به نمایش گذاشته می‌شوند و درباره‌شان بحث و فهرست نهایی انتخاب می‌شود.»
در این دوره از جشنواره‌ی فیلم ساندنس ۱۳ هزار فیلم بلند و کوتاه ثبت‌نام کرده بودند.
برنامه‌ریزها در جشنواره فیلم ترابیکاری نیویورک بر اساس تخصص‌های‌شان تقسیم می‌شوند.
برنامه‌ریز ارشد جشنواره، کارا کوسومانو می‌گوید: «تیم ما بر مبنای ژانر و منطقه به چند گروه تقسیم شده است.
در تمام این موارد دقت کافی برای انتخاب کسی که به حوزه‌ی خود مسلط است و تخصص کافی برای ارزش‌گذاری فیلم‌ها دارد به کار رفته است. تمام فیلم‌ها باید به تأیید تمام اعضای تیم برسد.
بنابراین اگر در جشنواره‌ای یا اکرانی خصوصی فیلمی ببینیم که نمی‌شود با دیگران به اشتراک گذاشت، اصلاً به مجموعه دعوتش نمی‌کنیم.»
در این دوره‌ی جشنواره‌ی ترایبکا بیش از ۷ هزار فیلم بلند و کوتاه ثبت‌نام کرده بودند.
با آنکه قوانین نظارتی متفاوتی بر جشنواره‌ها حاکم است، اما بیشتر برنامه‌ریزان متفق‌القول‌اند که همیشه فیلم‌های باکیفیت بهتری هم هستند که پشت دیوارهای جشنواره‌ها می‌مانند.
مدیر برنامه‌ی جشنواره‌ی AFI، لِین نیدلر، درباره پذیرش فیلم در جشنواره می‌گوید:
«برای‌مان خیلی خیلی سخت است که گاهی مجبوریم فیلم‌هایی را که دوست‌شان داریم کنار بگذاریم. در جشنواره‌ی ما فرآیند انتخاب بسیار سخت‌گیرانه است و هر فیلم دست کم دو بار برای هیئت بازبینی به نمایش درمی‌آید.»
در نهایت مسئله‌ای که فیلمسازان باید همیشه مدنظر داشته باشند این است که تنها به دلیل رد شدن درخواست حضور فیلم‌تان نباید فکر کنید که برنامه‌ریزان کارتان را دوست نداشته‌اند.
به هر حال هر جشنواره‌ای قواعد کاری خاص خودش را دارد، و عدم پذیرش کار شما لزوماً خط بطلانی بر کیفیت اثر نیست.
نوشته‌ی Graham Winfrey
برگردان خاطره کردکریمی
برای آگاهی از آخرین خبرها
ایمیل خود را وارد کنید
رایگان
