با بنیامین هفت لنگ، کارگردان خلاق ایران

جناب هفت لنگ، از چه زمانی جرقه‌های ساخت فیلم برای شما زده شد؟

من از کودکی ، از زمانی که یادم میاد به هنر گرایش داشتم و البته در خیلی چیزهای دیگه مثل فوتبال و دعوا و کارت بازی خنگ و ضعیف بودم.. به دلایل متعددی از بین همه ی شاخه های هنری به سینما عشق بیشتری داشتم.. بی اغراق از چهار پنج سالگی وقتی ازم سٶال می شد میخوام چه کاره بشم، بی درنگ میگفتم ؛ نویسنده و کارگردان.. این در حالی  بود که عبارت نویسنده و کارگردان رو همیشه راجع به آقای مسعود کیمیایی (که پدرم از طرفداران پر و پا قرصشون هستند) فقط شنیده بودم و معنای دقیقش رو نمیدونستم.. این عشق با من رشد کرد و روز به روز عمیق تر و به مرور آگاهانه تر شد.. تا این که در پانزده سالگی پدر و مادرم بالاخره یک دوربین نیمه حرفه ای برای من خریداری کردند که همین دوربین شد اساس ساخت اولین فیلم کوتاه در دوران دبیرستان.. فیلمی بسیار ضعیف و بسیار عزیز.. در این فیلم که اسمش هست "سجود" مادربزرگم بازی کردند که چندی بعد هم از دنیا رفتند و این فیلم خاطره ی مقدسی برای من شد.. فیلمی که نه موضوع خاصی داشت نه قصه ی درستی و با ابزاری مثل؛ میکروفون معمولی مجالس چسبیده به چوب بلند (چیزی شبیه به بوم صدا) ، لامپ صد و البته همان دوربین نیمه حرفه ای ساخته شد.. و این گونه بود که با حضور روحانی مادربزرگ اصطلاحن چراغ اول برای من روشن شد…  بعد از این فیلم یکی دو فیلم آماتوری دیگر هم ساختم تا فرا رسیدن مقطع دانشگاه.
شاید یکی از بزرگترین شانس های زندگی من قبول شدن در دانشگاه آزاد بوشهر در رشته ی کارگردانی سینما باشد که در بلوغ ذهنی و رشد علمی من در سینما تأثیر گذارترین اتفاق به حساب می آید.  دانشگاهی که در آن زمان هرگز اسم آشنایی نبود اما امروز خیلی از اهالی سینما اون رو با خروجی های مقتدرش از لحاظ تکنیکی میشناسند. من با جرأت میگم ؛ وقتی وارد دانشگاه شدم از لحاظ علمی نه صفر که زیر صفر بودم. و این زیر صفر به علت برخی توهمات و دانسته های غلط رایج بین ترم اولی هاست. من به لطف خدا در زمان مناسب در مکان مناسب قرار گرفتم و در محضر اساتید عزیزم ؛ حسین روشنکار و مهتاب ابراهیم زاده که خودشون بسیار به روز و توانمند و دانش آموخته ی آلمان هستند در کنار سایر دوستانم به فراگیری علمی سینما مشغول شدیم و از تدریس الفبای سینما تا جوایز معتبر این اساتید کنار ما بودند و هستند و بعد از اتمام دوران دانشگاه رابطه ی استاد و شاگردی به رفاقتی عمیق تبدیل شد.  امروز بعد از گذشت سال ها از دوران دانشجویی هنوز قدردان آن دوره ی طلایی در زندگیم هستم.

آیا تا کنون موفق به کسب جایزه ای شده اید؟

در رابطه با جایزه باید بگم که جزو اون دسته از افرادی نیستم که عنوان می کنند جایزه هیچ اهمیتی براشون نداره و مهم ذات هنره.. البته که ذات هنر بسیار مهمه اما من منافاتی بین این دو نمیبینم.. جوایز همیشه برای من مثل تشویق بوده اند و بهم روحیه داده اند..از جوایزی که تا به امروز افتخار کسبشون نصیبم شده میتونم اشاره کنم به ؛ تندیس کارگردانی فیلم تجربی از شانزدهمین جشن خانه سینما،  دیپلم افتخار بهترین فیلم کوتاه تجربی از بیست و هشتمین جشنواره ی بین المللی فیلم کوتاه تهران در دو بخش ملی و بین الملل، جایزه ی بهترین کارگردان جوان از جشنواره ی جوان برتر ایران(جشنواره حضرت علی اکبر(ع) ) در سال نود و یک، تندیس بهترین کارگردانی و بهترین فیلم از دومین جشنواره ی دانشگاه آزاد بوشهر و… 4.5
متأسفانه به دلایل مختلف تا همین اواخر هیچ اقدامی برای حضور در فستیوال های خارجی نکرده بودم.. تا این که به پیشنهاد یکی از همکاران با گروه دریچه سینما آشنا شدم و فیلم آخرم "اتاق" هم اکنون به وسیله ی این دوستان در حال ارسال به جشنواره های خارجی است. خوشبختانه از همکاری با این گروه محترم و کوشا به خصوص جناب آقای بلال طاهری که مدیریت پخش و ارسال "اتاق" رو بر عهده گرفتند بسیار راضی هستم و از ایشون و گروه خوبشون برای به وجود آوردن این امکان بسیار ممنونم.
چرا که یکی از ضعف های سینمای کوتاه ما همینه که بعضی از بچه های مستعد به دلیل آشنا نبودن با شرایط حضور در جشنواره های بین المللی فقط محدود به حضور داخلی می شوند. و این یعنی به هدر رفتن بسیار بسیار فرصت و افتخار ..

در مورد فعالیت‌های آینده‌تان بگویید؟

در رابطه با فیلم و فعالیت های آتی باید بگم که من چندین سال هست که با دوست خوبم پویا گندمی به صورت مشترک کار میکنیم و در حال حاضر در کنار فیلمنامه هایی که برای سایر دوستان مینویسیم فیلمنامه ی کوتاهی به اسم "تلکدون" داریم که در مرحله ی جذب سرمایه هستیم . و البته دو سه تا طرح بلند که به علت عشق عجیبمون به فیلمنامه ی تلکدون ترجیحمون بر اینه که قبل از ورود به سینمای بلند، تلکدون رو به سرانجام برسانیم.

به امید موفقیت های روز افزون و بیش از پیش شما.