معرفی کتاب خاطرات عکاس شخصی هیتلر

معرفی کتاب خاطرات عکاس شخصی هیتلر اثر هاینریش هافمن
ترجمه :پریسا ابن یامینی
نشر ترنگ

هاینریش هافمن نقش کلیدی در ساختن افسانه ی هیتلر داشت، عکاسی که با دقت تصویر پیشوا را به عنوان یک شخصیت خداگونه ساخت.

هافمن اولین کتاب عکس خود را در سال 1919 پس از کارش به عنوان عکاس رسمی ارتش آلمان منتشر کرد. در سال 1920 او به حزب نازی پیوست و ارتباط او با هیتلر آغاز شد.

او عکاس رسمی و شخصی هیتلر شد و سفرهای زیادی با او داشت. او بیش از دو میلیون عکس از هیتلر گرفت، و آنها به طور گسترده، از جمله روی تمبرهای پستی توزیع شدند، کاری که برای هر دو مرد بسیار سودآور بود. هافمن در دهه 1930 چندین کتاب درباره ی هیتلر منتشر کرد، از جمله کتاب هیتلری که هیچکس نمی شناسد (1933).

هافمن و هیتلر بسیار صمیمی بودند و او نه تنها به عنوان یک معتمد شخصی عمل می کرد – خاطراتش شامل جزئیات دقیقی از زندگی پیشوا است – بلکه به عنوان یک خواستگار – این هافمن بود که اوا براون، دستیار استودیوی خود را به هیتلر معرفی کرد.
در پایان جنگ، هافمن توسط ارتش ایالات متحده دستگیر شد و آرشیو عکس های او را نیز ضبط کرد و به دلیل سودجویی نازی ها به زندان محکوم شد.

این نسخه از یک کتاب کلاسیک شامل عکس‌های هافمن و مقدمه جدیدی از راجر مورهاوس است.

قسمت هایی از کتاب خاطرات عکاس شخصی هیتلر

 هنگام شروع کارم، در روزهایی که زمان عکس گرفتن طولانی بود، اصلی ترین وظیفه ام مراقبت از تکیه گاه سر و دست بود که برای پشتیبانی از مشتریان مشهور مان و محافظت آنها از گردن درد استفاده می شد.

یکی دیگر از وظایفم تمیز کردن وسایل بود که گمان می شد برای هر استودیوی درست و حسابی لازم است. به طور مثال، قایقی با تمام تجهیزات دریانوردی در آنجا بود – تخم بزرگ شکسته ای که نوزادان برهنه را در آن قرار می دادند تا این حس را تلقین کنند که شهروند جدید جهان را لک لک به دنیا نیاورده است، بلکه به درستی و حقیقتا از تخم بیرون آمده است و چیزهای عجیب وغریب دیگر.

از کانال محترم روزنه @MAH_7ART

▪️هاینریش هوفمان
Heinrich Hoffmann

( زاده ۱۲ سپتامبر ۱۸۸۵ درگذشته ۱۶ دسامبر ۱۹۵۷) عکاس اهل آلمان بود.
وی عکاس رسمی آدولف هیتلر بود. عکسهای هافمن بخش مهمی از تبلیغات هیتلر برای معرفی خود و حزب نازی به عنوان یک پدیده مهم توده ای بود.

او حق امتیاز را از همه موارد استفاده از تصویر هیتلر ، حتی بر روی تمبرهای پستی دریافت کرد که باعث شد او در طول دوران حکومت هیتلر میلیونر شود. پس از جنگ جهانی دوم او به اتهام سودجویی از جنگ محاکمه و به چهار سال زندان محکوم شد.

وی از سوی محققان غارت هنری متفقین به عنوان “مجرم اصلی” در غارت هنر یهودیان توسط نازی ها طبقه بندی شد ، زیرا هر دو فروشنده و کلکسیونر هنری و مجموعه هنری او ، که شامل بسیاری از آثار هنری غارت شده از یهودیان بود ، توسط متفقین دستور توقیف داده شد.

در سال 1956 ، ایالت باواریا دستور داد تمام هنرهای تحت کنترل خود و قبلاً در اختیار هافمن به او بازگردانده شود.

▪️درام انحطاط
عكس هاى هنريش هافمن

هیتلر در مورد ظاهر خود بسيار حساس بود و هنریش هافمن (Heinrich Hoffmann) عکاس را به خدمت گرفته بود كه در تمرین هاى سخنرانى از او عکس گرفته شود تا همه چیز برای یک سخنرانی حماسی آماده باشد.

 هافمن این عکس ها را در سال 1925 يعنى 8 سال قبل از رسيدن هيتلر به قدرت و پس از آزادی او از زندانى شدن 9 ماهه اش در زندان لندسبرگ (Landsberg Prison) از او ثبت كرد.

در آن زمان، هیتلر درحال نوشتن زندگینامه اش تحت عنوان “نبرد من”(Mein Kampf) بود.
در این تصاویر هیتلر در حالی که به یکی از سخنرانی هایش گوش می دهد، تلاش دارد تا بر روی حرکات دست و بدن و صورتش برای سخنرانی های بعدی تمرین کند.

▪️عکس‌هایی که هیتلر درخواست کرده بود، نابود شوند

نوشته: علیرضا مجیدی 

هیتلر بی‌شک یک سخنران ماهر بود، او توانست در یک دوره گذار در تاریخ آلمان، با القای حس میهن‌پرستی و ایجاد امید در دل میلیون‌ها آلمانی آنها را متقاعد کند و با نیات خود هماهنگ کند.

کمتر پیش آمده است که ما سخنرانی‌های هیتلر را با زیرنویس یا دوبله انگلیسی ببینیم، اما چیزی که در اجرای این سخنرانی‌ها جالب است، مهارت و نوع زبان بدن، اشارات و میمیک‌های صورت هیتلر است، این نوع سخنرانی گرچه در دوران جنگ جهانی دوم توسط متفقین در کاریکاتورها و فیلم‌های کمدی به سخره گرفته می‌شد، اما در مقام عمل بسیار موفق بودند.

هیتلر یک خطیب ماهر مادرزاد نبود و گفته می‌شود که با تمرین و ممارست و آموزش، رفته‌رفته شیوه سخنرانی را آموزش دیده بود.
در سال ۱۹۲۵، یک عکاس به نام هاینریش هافمن، از جریان تمرین یکی از سخنرانی‌های او عکس‌هایی تهیه کرده بود، در این تمرین هیتلر در ضمن گوش دادن به صدای سخنرانی ضبط‌شده خود زبان بدن را تمرین می‌کرد.

هیتلر بعد از دیدن عکس‌ها خواستار نابودی نگاتیوهای عکس شد، اشاره نشده است که چرا هیتلر نمی‌خواست عامه مردم این عکس‌ها را ببینند، اما می‌شود دلایلش را حدس زد:

– اینکه شخصی مثل او هم نیاز به تمرین برای سخنرانی دارد.
– بعضی عکس‌ها که در آن هیتلر خطاب به فضای خالی، ابراز احساسات می‌کند، مضحک به نظر می‌رسند.
– اینکه ممکن بود، مردم حس کنند احساسات او در حین سخنرانی‌ها زنده و خودجوش نیستند و برای ابراز آنها تمرین‌هایی انجام شده بود.

هاینریش هافمن به توصیه هیتلر عمل نکرد و در سال ۱۹۵۵، عکس‌ها را در کتابی با عنوان «هیتلری که دوست من بود» منتشر کرد.

هافمن بعد از پایان جنگ جهانی دوم، دستگیر شده بود و عکس‌هایش در آرشیوهای عکس مختلف، پراکنده شده بود.

حالا خودتان را به جای مردم آلمان در سال‌های دهه ۱۹۲۰ بگذارید و ببینید این سخنرانی‌ها چقدر می‌توانسته‌اند، تأثیرگذار باشند.

هیچ جامعه‌ای نباید تصور کند که در مقابل این افسون‌ها، ایمنی دارد.