ژانر دختر غمگین : روانشناسی موسیقی پاپ

روانشناسی موسیقی پاپ ژانر دختر غمگین :”Sad Girl” چرا موسیقی بیلی آیلیش، گریسی آبرامز، اولیویا رودریگو و دیگران اینقدر طنین انداز شده و با استقبال مواجه شده است؟

در حالی که اولیویا رودریگو، تیت مک‌ری و بسیاری از خانم‌های پیشرو کنونی پاپ همچنان حرف های دلشان را از طریق آهنگ منتقل می کنند، سه کارشناس روان‌شناسی موسیقی ارزیابی می‌کنند که چه چیزی آسیب‌پذیری آنها را بسیار مرتبط می‌کند.

اولیویا رودریگو

اولیویا رودریگو احتمالاً هرگز تصور نمی کرد که یک رانندگی در حومه شهر تبدیل به یک فریاد جمعی برای هر کسی شود که تا به حال برای یک رابطه سوگواری کرده است. اما زمانی که او اولین تک آهنگ خود را با عنوان “گواهینامه رانندگی” منتشر کرد، ناگهان بزرگترین آهنگ جهان را داشت.

«گواهینامه رانندگی» پس از انتشار، رکوردهای استریم و بیلبورد را شکست و در رتبه 1 بیلبورد هات 100 قرار گرفت و میم های الهام بخش در رسانه های اجتماعی از آن منتشر شد.

در حالی که این آهنگ کاملاً نشاط‌آور نبود – رودریگو به وضوح جزئیات ویرانی تلاش برای کنار گذاشتن یک دوست سابق را شرح می‌دهد، و از نقاط عطفی که قرار بود با هم جشن بگیرند ابراز تاسف می‌کند – این آهنگ به طور جهانی مورد تجلیل قرار گرفت و شنوندگان را در هاله‌ای نوستالژیک از اولین دل‌شکستگی‌ها فرو برد. همه همزمان جیغ می زدند، گریه می کردند و می رقصیدند.

می‌توان گفت «گواهینامه رانندگی» جدیدترین اثر ژانر پاپ «دختر غمگین» است – زیبایی‌شناسی خاص هنرمندانی که ترانه‌ها را با لنز رویایی و در عین حال خام خشم، سوزش، دلشکستگی یا طرد می‌نویسند.

خود موسیقی طیفی از احساسات را ایجاد می کند که ممکن است بخواهید در یک نقطه تکان بخورید، اما مانند زک براف و ناتالی پورتمن در معدن سنگ در ایالت گاردن در نقطه دیگر فریاد بزنید.

تاریخچه

اگرچه رودریگو یکی از ستارگانی است که در مرکز موسیقی پاپ «دختر غمگین» قرار دارد، اما مدت‌ها قبل از انفجار «گواهینامه رانندگی» این ژانر در جریان بود. مانند هنرمندانی مانند فیونا اپل و آلانیس موریست دختران پوستر آن در اواسط تا اواخر دهه 90 بودند.

اما می توان استدلال کرد که این تکرار پاپ “دختر غمگین” ریشه در دهه 2010 پیدا کرد، به لطف هنرمندانی مانند لانا دل ری، که درد و تنهایی ملموس آنها به سرودهای اجتناب ناپذیری مانند “بازی های ویدئویی” و “غم تابستانی” تبدیل شد.

تیلور سوئیفت، که اولین موفقیتش در کراس اوور قرمز باعث شد طرفداران بسیار دلخراش «همه خیلی خوب» باشند. رابین، که بهترین صدای گریه کننده در باشگاه “Dancing on My Own” را خلق کرد. و مارینا، مراقبت از دوران افسرده باربی آلبوم او Electra Heart.

حتی با وجود همه ریشه‌هایش، پاپ «دختر غمگین» واقعاً شروع به شکل‌گیری زیرژانر خاص خود نکرد تا اینکه بیلی آیلیش و موسیقی زمزمه‌آمیز و غم‌انگیزش در سال 2016 ظهور کردند. اولین EP با عنوان دختر غمگین دو سال بعد. آهنگ‌های صمیمی و خاطره‌انگیز گریسی آبرامز الهام‌بخش اصلی رودریگو بود (که بعداً آبرامز را به عنوان بازکننده تور استخدام کرد). تیت مک‌ری، ناامنی‌های خود را به سرودهای غمگین و غمگینی مانند «او تنها چیزی است که می‌خواهم باشم» تبدیل کرده است.

در حالی که پاپ «دختر غمگین» کاملاً جدید نیست ، روشی که مردم به آن دل داده اند، تازگی دارد.

نظر روانشناسان

نیت اسلون، مجری برنامه Switched on Pop و استادیار موسیقی شناسی در مدرسه موسیقی USC Thornton می‌گوید:

«کلیشه‌ای در مورد پاپ وجود دارد که نشان‌دهنده عقب‌نشینی از واقعیت است، دنیای فانتزی فراری که در آن شنوندگان می‌توانند ترس‌ها و اضطراب‌های خود را در تصویری از «رویای نوجوان» یا سرگرم‌کننده کیتی پری رها کنند. «ما جوان هستیم». “اما شنوندگان مدرن – به ویژه جوانان – در حال عقب نشینی با آن پارادایم هستند و هنرمندانی مانند بیلی آیلیش، هالسی و دختر قرمزپوش را تجلیل می کنند که از مشکلات دنیا ابایی ندارند بلکه آنها را در موسیقی خود تعالی می بخشند.”

موسیقی آنها به نوبه خود به آنها کمک می کند تا با “واقعیت های زندگی” خود کنار بیایند. این همان بخش بزرگداشت هنرمند و جامعه تازه کشف شده برای کسی است که با دنیایی دور، ارتباط برقرار می کند.

به همین دلیل است که ظهور پاپ “دختر غمگین” مترادف با وضعیت فعلی جهان است.

به درجات مختلف، همه ما آسیب های یک بیماری همه گیر را تحمل کرده ایم که به پایان نرسیده است، به ویژه عوارض روحی و روانی انزوا و اضطرابی که رخ داده است.

وحشیگری پلیس، تیراندازی در مدارس و مرگ قریب الوقوع دموکراسی نیز برای مردم وجود دارد. یافتن آرامش در نوستالژی – به ویژه در فرهنگ پاپ – برای بسیاری طبیعی بود.

برخی به موسیقی، تلویزیون یا فیلم‌هایی که در نوجوانی گوش می‌دادند عقب نشینی کردند، در حالی که برخی دیگر به دنبال آرامش در موسیقی بودند که احساس جوانی و بی‌خیالی را برانگیخت. همچنین به همین دلیل است که آهنگ‌های پاپ آسیب‌پذیر و غم‌انگیز اخیر به چنین مرهمی تبدیل شدند – و در نهایت قدرت پاپ «دختر غمگین» را تقویت کردند.

از گرمی