در این مقاله به بررسی گونه‌های مختلف اپرا Opera و همچنین بیان تفاوت آنها از اپرا تا اپرت می‌پردازیم.
اپرا یک نوع نمایش صحنه‌ای است که با آواز و موسیقی یک داستان را روایت می‌کند. این هنر در قرن ۱۷ میلادی در ایتالیا شکل گرفت و به سراسر اروپا و جهان پخش شد. اپرا می‌تواند داستان‌های مختلفی را با سبک‌های موسیقی و آواز متنوعی از خود نشان دهد.
برخی از انواع اپرا عبارتند از:
– اپرا کمیک: این نوع اپرا معمولاً داستان‌های شاد و سرگرم‌کننده را با طنز و شوخی روایت می‌کند. مثال: [دوشیزه به عنوان معشوقه] توسط پرگولزی.
– اپرا جدی: این نوع اپرا معمولاً داستان‌های تاریخی و اسطوره‌ای را با جدیت و عظمت روایت می‌کند. مثال: [رینالدو] توسط هندل.
– اپرا نیمه‌جدی: این نوع اپرا داستان‌هایی را که هم عناصر جدی و هم عناصر کمیک دارند روایت می‌کند. مثال: [لادرا گازا] توسط روسینی.
– اپرا کورنیک: این نوع اپرا یک نوع اپرای فرانسوی است که در آن بخش‌هایی از داستان با گفتار و بخش‌هایی با آواز روایت می‌شوند. مثال: [کارمن] توسط بیزه.
– اپرا بزرگ: این نوع اپرا یک نوع اپرای فرانسوی است که در آن داستان‌های باشکوه و پرهیاهو را با لباس‌ها و صحنه‌های بزرگ و باله روایت می‌کند. مثال: [رابرت شیطان] توسط مایربر.
– اپرا وریسمو: این نوع اپرا یک نوع اپرای ایتالیایی است که در آن داستان‌های واقع‌گرایانه و زندگی روزمره را با شور و احساس روایت می‌کند. مثال: [توسکا] توسط پوچینی.
اپرا و اپرت
در ساده ترین حالت، اپرت به عنوان یک ژانر از اپرای سبک، هم از نظر موسیقی و هم از نظر موضوع توصیف می شود. اما البته آنقدر هم ساده نیست. برای مثال، مانند Die Zauberflote (فلوت جادویی، 1791) یا L’elisir d’amore اثر دونیزتی (اکسیر عشق، 1832) قطعه‌های کمیک لایت موتزارت را کجا می‌گذارد؟
خط تقسیم بین اپرا و اپرت سخت و مستقیم نیست، اما با در نظر گرفتن این موضوع، هنوز هم می‌توان تمایز قائل شد. گفتن اینکه اپرت چیست آسان تر از آنچه اپرا نیست، است، بنابراین از اینجا شروع می کنیم.
اپرت ها حاوی دیالوگ گفتاری و اغلب رقص هستند. با این حال، تفاوت آنها با تئاتر موزیکال در این است که آواز برجسته باقی می ماند، در حالی که در موزیکال ها دیالوگ برجسته می شود. اپرتها نسبت به اپراهای سنتی کوتاهتر و پیچیده‌تر هستند و اغلب (اما نه همیشه) به زبان انگلیسی خوانده می‌شوند.
موضوع
موضوع اپرت تقریباً همیشه طنزآمیز است، با پلات هایی که نشانه‌های ابزورد دارند. عاشقانه‌ها، هویت‌های اشتباه، لباس‌های متقابل و سردرگمی در روز وجود دارند، اما همه با وضوحی منظم و پایانی خوش – برخلاف اپراهای سنتی هستند.
از آهنگسازان برجسته اپرت ها می توان به آفن باخ، یوهان اشتراوس، لهار و گیلبرت و سالیوان اشاره کرد.
همه این‌ها اپرت را به مشخصه عالی برای هنر افراد ناآشنا تبدیل می کند. حتی کسانی که ادعا می کنند از اپرا متنفرند یا حتی نمی توانند یکی از آنها را نام ببرند، احتمالاً اپرت مورد علاقه خود را خواهند داشت. قطعات فوق العاده شناخته شده گیلبرت و سالیوان نمونه هایی از این دست هستند. این دو نفر 14 اپرت را با هم نوشتند، از جمله دزدان دریایی پنزانس (1880)، میکادو (1885) و HMS Pinafore (1878) – که همه آنها بسیار محبوب هستند.
یک اتهام
با این حال، همین ویژگی‌ها منجر به این اتهام شده است که اپرت به سادگی «اپرا لایت» است. اینکه دارای زوایای هنری کمتری است و به اندازه خواهر یا برادر جدی ترش شایسته نیست. اما آیا این واقعا عادلانه است؟
درست است که اُپرتا هم در مقیاس و هم در آهنگ کمتر برای مخاطب پیام جدی دارد. با این حال، اگر به گیلبرت و سالیوان برگردیم، تولیدات شوخ‌آمیز و طنز آنها ممکن است سرگرمی ساده‌ای به نظر برسد، اما معمولاً چیزهای بیشتری در جریان است. اشعار پیچیده و پلات‌های ابزورد با هم ترکیب می‌شوند تا نظری اغلب گزنده در مورد آداب اجتماعی روز ارائه دهند.
اپرت ممکن است بسیاری از سنت‌های اپرا را دگرگون کند – برای مثال به قهرمان‌های داستان پایان خوشی بدهد – اما این بدان معنا نیست که به سوالات بزرگ پاسخ نمی‌دهد.
در حالی که اپرت از اپرا متمایز است، خط جدایی آنها ممکن است آنقدر که برخی دوست دارند ادعا کنند واضح نباشد. با موضوع دم دستی‌تر و آثار کوتاهتر، اپرت انتخابی محبوب در میان کسانی است که فکر می‌کنند از اپرا لذت نمی‌برند و مقدمه‌ای عالی برای هنر ارائه می‌دهد.
تفاوت بین اپرا و اپرتا
- اپراها طولانی هستند، اپرتها کوتاهتر
- اپرا بزرگ و دراماتیک است، اپرت ها مضمونی سبک یا طنز دارند
- اپرت ها بیشتر دیالوگ و رقصیدن دارند.
