16 منتقد که نگاه ما به هنر را تغییر دادند / معروف ترین منتقدین

آشنایی با 16 منتقد که نگاه ما به هنر را تغییر دادند و بررسی اثر منتقدین معروف هنری بر شکوفایی هنر.

نوشته آلینا کوهن Alina Cohen ترجمه اختصاصی برای سلام ثبت نام!

برای بیش از 1000 سال ، بشر سعی کرده است تعریف کند که چه چیزی یک اثر هنری را “خوب” می کند.

عوامل تعیین کننده مانند واقع گرایی ، زیبایی ، دکوراسیون و ایده آلیسم اخلاقی یک اثر مد شده و از مد خارج شده است. نسل های جدید منتقدان هنری به طرز قابل توجهی باعث تغییر این سلیقه شده اند و برای همیشه درک عمومی از سبک های زیبایی را تغییر داده اند.
16 منتقد زیر به ترجمه و بسته بندی چشم اندازهای گاه به گاه مغشوش هنرمندان کمک کرده و برداشت ما از قانون را تقویت می کنند

این لیست ، مسلماً شامل مردان سفیدپوست اروپایی و آمریکایی است.

برای قرن ها ، آنها آنچه آثار هنری دیده شده و از آنها قدردانی شده است را حکایت کرده اند. به آرامی اما مطمئناً ، اطلاعات جمعیتی در حال تغییر است.

(اگرچه برنده شدن اخیر جایزه پولیتزر جری سالتز باعث شد بسیاری از افراد در اینترنت به سرعت ادعا کنند که منتقد همکارش – و همسرش – روبرتا اسمیت لیاقت این کار را بیشتر دارند.)

صداهای متنوع انتقادی فقط دیدگاه های جدیدی در مورد هنر ارائه نمی دهند: آنها نگاه ما را تغییر می دهند: جهانی فراتر از قاب.

پلینی بزرگ (سال 23–79) Pliny the Elder

پلینی بزرگ ، طبیعت شناس رومی در کتاب تاریخ طبیعی Natural History خود ، به جانورشناسی ، طالع بینی ، گیاه شناسی و همه موضوعاتی که وی خود را شایسته تاریخ خود می دانست ، پرداخته است.

از جمله چندین فصل اختصاص داده شده به صنعتگران ، هنرمندان و معماری.

پلینی منشأ نقاشی را ردیابی می کند ، و این نشان می دهد که این نقاشی از زمانی آغاز شد که انسان سعی کرد سایه خود را پیدا کند.

محققان این نظریه را مطرح کرده اند که نوشته های پلینی (به ویژه احترام او به دوران باستان) بر جورجیو واساری تأثیرگذار است که بیش از 1000 سال بعد از پلینی تاریخ مشهور هنر خود را نوشت.

زی هه (قرن 6) Xie He

صدها سال پیش ، هنر یک رقابت صریح بود. در قرن 6 ، هنرمند چینی زی او “شش اصل” خود را توسعه داد تا نقاشان را بر اساس شایستگی رتبه بندی کند.

با این حال ، حتی در آن زمان ، استانداردها ذهنی بودند.

به عنوان مثال ، “برانگیختگی روحی” spirit resonance به یک نشاط خاص غیر قابل انکار اشاره دارد.

اقدامات دیگر بیشتر فنی یا رسمی هستند: “روش استخوان” یا استفاده از برس ساختاری. ترکیب بندی؛ و ، در مورد هنرمندانی که از آثار موجود کپی تهیه می کنند ، پایبند بودن به نسخه های اصلی.

اصول زی هه آنقدر ماندگار شده و به تثبیتی رسیده است که امروزه نیز برای ارزیابی نقاشی سنتی چینی استفاده می شود.

جورجیو وازاری (1511-1574) Giorgio Vasari

جورجیو وازاری که اغلب به عنوان اولین مورخ هنر در نظر گرفته می شود ، ترجیحات و تعصبات تأثیرگذار را نیز تعیین می کند.

کتاب چاپ شده در 1550 از وی با عنوان زندگی برجسته ترین نقاشان ، مجسمه سازان و معماران Lives of the Most Eminent Painters, Sculptors, and Architects, فهرستی (بسیار مغرضانه و اغراق آمیز) از مهمترین چهره های خلاق روز را ایجاد کرد.

همه آنها ایتالیایی بودند و به خصوص از توسكانی ریشه داشتند (میکل آنژ ، جیوتو ، ساندرو بوتیچلی).

واساری خود اصطلاح “رنسانس” را ابداع کرد و اسطوره ای برای به اصطلاح تولد دوباره فرهنگ در اروپا از قرن 13 تا 16 میلادی است.

جاناتان ریچاردسون بزرگ (1667–1745) Jonathan Richardson the Elder

در سال 1715 ، جوناتان ریچاردسون بزرگ نقاش و مجموعه دار انگلیسی آنچه را که به عنوان اولین کار تئوری هنر به زبان انگلیسی نوشته شده است ، منتشر کرد.

ریچاردسون “مقاله ای درباره تئوری نقاشی” “Essay on the Theory of Painting” خود را با جمله ای از آنچه او ادعا می کند اعتقاد ژرفی است آغاز می کند: “به اعتقاد من ، بسیاری هنر نقاشی را لذتی بسیار عالی می دانند. در بهترین حالت ، از نظر مفید بودن برای بشر ، دارای رتبه پایین است. ”

به اعتقاد ریچاردسون ، نقاشی از این جهت مهم است که به ما امکان می دهد درباره ایده ها با هم ارتباط برقرار کنیم ، ما را فراتر از وحشیگری ارتقا می بخشد و سبک یا بیان فردی را امکان پذیر می سازد.

همچنین از ریچاردسون به عنوان اولین نویسنده ای عنوان می شود که اصطلاح “نقد هنری” art criticism را به کار برد.

ریچاردسون در مقاله خود با عنوان “مقاله درمورد تمام هنر نقد”  “Essay on the Whole Art of Criticism,” در سال 1719 تلاش می کند تا زمینه ای را برای نحوه قضاوت درباره یک هنرمند یا یک نقاشی و همچنین تعیین صحت یک اثر هنری ایجاد کند.

اتین لا فونت دو سنت ین (1688–1771) Etienne La Font de Saint-Yenne

اتین لا فونت دو سنت ین ، یکی از اولین منتقدان هنری مستند در فرانسه ، در اواسط قرن هجدهم از سالن های موزه لوور بازدید و گزارش داد.

ماریکه یونکر در مقاله ای در سال 2009 تأثیر ماندگار خود را بر نقدهای زیبایی شناختی نشان می دهد. وی می نویسد: “پس از گفتمان وضعیت هنر معاصر و جامعه معاصر ، آثار سالن” پس از آنكه با بالاترین ژانر نقاشی تاریخ آغاز شد ، مورد تحلیل انتقادی قرار گرفتند.این رویکرد ساختاری الگوی نقد هنری را برای بیش از یک قرن آینده ایجاد کرد. “

با این حال La Font مواردی فراتر از یک چارچوب برای نوشتن نظرات ارائه می دهد.

در مقاله دیگری در سال 2009 ، كاترینا دلیگیورگی خاطرنشان كرد كه از زمان افلاطون ، فلاسفه اخلاق هنر را خود در نظر گرفته اند.

در فرانسه روشنگری ، لا فونت مشتاق بود نظرات انقلابی خود را در نوشته های خود ادغام کند (برخی از محققان معتقدند که وی انتقادات زیادی نسبت به شاه در سال های منتهی به انقلاب فرانسه داشت).

با این حال ، یونکر نسبت به سیاست های بنیادین لا فونت چندان قانع نیست. به گفته وی ، منتقد “انحطاط” هنر را “تأثیر فزاینده” زنان در جامعه می داند.

دنیس دیدرو (1713–1784)

در سال 1747 ، در اوج روشنگری ، دنیس دیدرو شروع به ویرایش دائرت‌المعارف بسیار تأثیرگذار فرانسه کرد که شامل فلسفه ، انتقاد و علم بود.

وی در طول دوره تصدی خود مقالات درباره متفکران بزرگی مانند ژان ژاک روسو ، ژاک نکر و ولتر را منتشر کرد. دیدرو خود در بسیاری از مقالات ادبیات و همچنین هنر همکاری داشت. “مقاله درباره نقاشی” “Essay on Painting” وی (نوشته شده در 1765 ، منتشر شده در 1796) هم بر شاعر چارلز بودلر (منتقد برجسته هنری) و هم بر یوهان ولفگانگ فون گوته تأثیر گذاشت.

دیدرو در سال 1759 بازدید از سالن های موزه لوور را آغاز کرد. به گفته توماس کرو ، او در تابستان یک نمایشگاه آثار هنری را ارزیابی می کرد ، سپس ماه ها به نوشتن تحلیل های خود می پرداخت.

شاید بیش از هر منتقد پیشینی خود ، دیدرو شخصیت خود را در مقاله های هنری طولانی و درگیر کننده خود ادغام کرد.

او نه برای اهداف سیاسی یا به نفع سایر هنرمندان ، بلکه شاید برای خودش نوشت. این سبک مقدار قابل توجهی از سوژه نگاری subjectivity را وارد نحوه نوشتن نقد می کند.

یوهان یواخیم وینکلمن (1717–1768)