به گزارش دریچه سینما؛ هرکجا که می رویم، با تصاویر برخورد می کنیم. به تصاویر کتاب ها، مجالت و موزه ها می نگریم. تصاویر متحرکی در فیلم ها، در تلویزیون و کنسرت ها و نمایش ها می بینیم و بازی های ویدیویی می کنیم و در اینترنت می گردیم.
ما به تصاویر زیادی نگاه می کنیم. بزرگ، کوچک، متحرک، ثابت، رنگی یا سیاه و سفید، اما همه این ها تصویر هستند. کتاب داستان گویی تصویری خلق ساختار تصویری فیلم، تولیدات تلویزیونی و رسانه دیجیتال نوشته بروس بلاک درباره چگونگی فهمیدن و کنترل کردن این تصاویر است. هر تصویری از یک داستان، تصاویر و گاهی صداها تشکیل شده که با یکدیگر استفاده می شوند. این سه عنصر معنای تصویر را منتقل می کنند. اگر تصویر یک تبلیغ است، بیننده باید به خرید محصول ترغیب شود، اگر تصویر یک بازی کامپیوتری است، داستان، تصاویر بصری و صدا می تواند ما را معتاد بازی کند.
فصل سوم؛ فضا
نوشته بروس بلاک، ترجمه اختصاصی برای اولین بار در ایران از بلال طاهری و کمیل طاهری
فضا یک جزء پیچیده بصری است. لفظ فضا نه تنها صفحه نمایش را که در آن همه اجزای تصویری دیگر دیده می شود تعریف می کند ، بلکه خود نیز دارای چندین مؤلفه فرعی هست که باید توضیح داده شوند. این فصل به دو بخش تقسیم شده است. قسمت اول چهار مؤلفه فضا را تعریف می کند: عمیق ، مسطح ، محدود و مبهم. بخش دوم در مورد نسبت ابعاد ، تقسیمات سطح و فضای باز و بسته بحث می کند.
بخش اول: مولفه های اولیه
دنیای واقعی که ما در آن زندگی می کنیم سه بعدی است ، دارای ارتفاع ، عرض و عمق است. اما ماهیت بدنی یک صفحه نمایش کاملاً دو بعدی است. صفحه های فیلم ، تلویزیون و رایانه سطوح مسطح هستند که می توانند در طول و عرض اندازه گیری شوند ، اما از نظر عملی عمق ندارند. چالش این است که دنیای سه بعدی را روی یک صفحه نمایش دو بعدی به تصویر بکشیم و نتیجه آن به صورت باورپذیری سه بعدی به نظر برسد. یک بیننده باید تصاویر دو بعدی صفحه را تماشا کند و آنها را به عنوان نمایشی واقع بینانه از دنیای سه بعدی بپذیرد.
چگونه یک سطح صفحه نمایش دو بعدی می تواند تصاویری را نشان دهد که دارای سه بعد یا عمق است؟
پاسخ فیلم های سه‌بعدی یا هولوگرام نیست (گرچه دومی واقعاً یک عکس سه بعدی است). تصاویر حتی اگر در سطوح صفحه نمایش دو بعدی مسطح مشاهده شوند ، می توانند سه بعدی به نظر برسند. فضای عمیق فضای عمیق توهم یک دنیای سه بعدی در سطح صفحه نمایش دو بعدی است. می توان تجربه بصری دیدن یک فضای سه بعدی (ارتفاع ، عرض و عمق) را به مخاطبان بخشید ، حتی با وجود اینکه عمق آن، توهم باشد. هیچگاه عمق واقعی وجود ندارد زیرا صفحه ای که تصویرگرها بر روی آن هستند، فقط دو بعدی است.
مخاطبان به دلیل وجود نشانه های عمق، باور می کنند عمق را روی یک صفحه دو بعدی می بینند.
این تصویری از آزادراهی شلوغ است که تا فاصله بسیار زیادی امتداد دارد. اتومبیل های موجود در سمت راست از دوربین دور می شوند و اتومبیل های سمت چپ از فاصله دور می آیند و به سرعت در کنار دوربین حرکت می کنند. این توضیحات درست به نظر می رسد ، اما کاملاً اشتباه است. تصویر روی یک کاغذ دو بعدی مسطح (یا صفحه صاف) نمایش داده شده و عمق واقعی ندارد. با این حال ، ما معتقدیم که این آزادراه به عمق تصویر ادامه پیدا می کند و برخی از اتومبیل ها نزدیک تر و برخی دیگر دورتر هستند.
چیزی در مورد این تصویر دو بعدی وجود دارد که ما را متقاعد می کند که ما عمق را می بینیم ، جایی که اصلاً عمق وجود ندارد. این چیزی است که به عنوان نشانه عمق Depth cue نامیده می شود. نشانه های عمق فضای عمیق که توهم عمق بر روی یک سطح دو بعدی است، با استفاده از نشانه های عمق ایجاد و کنترل می شود. نشانه های عمق عناصر بصری هستند که توهم عمق را ایجاد می کنند.
چشم انداز
مهمترین نشانه عمق ، چشم انداز Perspective است. برای ایجاد توهم عمق در صفحه نمایش مسطح ،شناختن چگونگی شناخت چگونگی چشم انداز در دنیای واقعی ضروری است.
این صفحه دو بعدی است که در فصل 1 معرفی شد. خطوط بالا و پایین صفحه موازی هستند و خطوط سمت چپ و راست آن نیز موازی هستند.
این دیوار همانند تصویر بالایی است. از نظر بصری ، صفحه و دیوار عمق ندارند اما با افزودن چشم اندازمی توان در ظاهر عمق به آنها داد. برای هدف ما ، چشم انداز در سه نوع اساسی ارائه می شود: پرسپکتیویک نقطه، دو نقطه و سه نقطه.
