دانلود موسیقی متن فیلم تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد(کریستفر ویلیس) به همراه نقد و بررسی
💽Album: The Personal History of David Copperfield (Original Motion Picture Soundtrack)
👥Artists:
👤Christopher Willis
🎧Total tracks: 33.
🗂Category: album
📆Published on: 2020-01-17
🎬 Film_Music_Collection 🎶
اولین بار در سال 2017 بود که کریستفر ویلیس با موسیقی فیلم «مرگ استالین» خود را به عنوان استعدادی نوظهور آشکار ساخت. موسیقی ویلیس برای آن فیلم به معنای واقعی کلمه درخشان بود و ارجاعات مدرنی به آثار شوستاكوویچ و پروكوفیف داشت.
این اثر او با تحسین همه جانبه جامعه سینمایی مواجه شد.
در حالی که موسیقی فیلم «مرگ استالین» در سنت موسیقی اساتید بزرگ کلاسیک روسیه عجین شده بود، موسیقی فیلم «تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد» به طور کامل یک موسیقی انگلیسی است.
در حالی که در «مرگ استالین» همه چیز در مورد تبلیغات قدرت و تسلط بود موسیقی فیلم «تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد» در مورد یک کلمه است: لذت.
نگاهی به موسیقی متن فیلم تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد (کریستفر ویلیس)
نوشته مهدی قویدل
از زمانی که چارلز دیکنز در سال 1849 یکی از بهترین آثار خود با نام «کاپرفیلد» را نوشت، اقتباس های ادبی و نمایشی بسیاری به عمل آمد. آخرین اقتباس از این رمانِ نیمه زندگینامه ای، فیلم «تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد» ساخته آرماندو ایانوچی با نقش آفریتی دِو پتل و مجموعه ای از برترین بازیگران انگلیس می باشد.
کریستوفر ویلیس آهنگساز این فیلم، پس از دریافت دکترای خود از دانشگاه کمبریج به ایالات متحده نقل مکان کرد و اکنون در لس آنجلس زندگی و کار می کند. او ابتدا با برادران گرگسون-ویلیامز همکاری می کرد و همچنین موسیقی های اضافی فیلم هایی چون وولورین ،انیمیشن شیرک، سفرهای گالیور و X-Men: کلاس اول را در کارنامه خود دارد. ویلیس همچنین آثار تلویزیونی زیادی دارد و جوایز بسیاری را کسب کرده است.
شاید شروع این بحث با مقایسه به نوعی از تنبلی من ناشی شود، اما ناچارم بگویم ویلیس موسیقی خود را از بزرگترین آهنگسازان انگلیسی اواخر دوره رمانتیک و اوایل قرن 20ام الهام گرفته است.
در موسیقی او رد پای افرادی چون واگن ویلیامز(Vaughan Williams)، ادوارد الگار(Edward Elgar)، بنجامین بریتن(Benjamin Britten)، گوستاو هولست(Gustav Holst) و غیره را می توان مشاهده کرد. ویلیس از هر یک از این افرادی بخشی از موسیقیشان را به عاریت گرفته است.
برای مثال ایده های ظریفی که برای سازهای زهی نوشته شده است، به آثار واگن ویلیامز شبیه است و قطعه های شلوغ که در آن ها رشته های زهی روی هم همپوشانی می شوند ما را به یاد آثار گوستاو هولست می اندازد.
همچنین چندین آهنگساز فیلم معاصر وجود دارد که موسیقی آنها با اثر ویلیس قابل مقایسه است برای مثال افرادی چون پاتریک دویل، جورج فنتون، راشل پورتمن، داریو ماریانلی یا کریگ آرمسترُنگ.
موسیقی متن فیلم تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد
از نظر ارکستراسیون، موسیقی فیلم تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد یک اثر سنتی و سمفونیک است و بیشتر روی سازهای زهی تأکید دارد. تکنوازی های پیانوی باشکوه، سازهای زهی و بادی چوبی نیز در مهارت کامل ایده های موسیقایی را اجرا می کنند.
حتی جاهایی که چنگ در مرکز موسیقی قرار دارد با تبحر کار خود را انجام می دهد.
بررسی قطعه ها
تم اصلی این موسیقی مربوط به خود دیوید است و اولین بار در متن آغازین “داستان خود من”(My Own Story) ظاهر می شود. مضمون دیوید مجموعه از رشته های زهی شلوغ است که در پسزمینه آن سازهای بادی چوبی و برنجی در یک نقش 4 نتی کلیت مضمون را شکل می دهند.
تم دیوید پر از حرکت، انرژی و مهارت است. به طور طبیعی، این مضمون دیوید را در طول زندگی اش دنبال می کند و ویلیس همواره مراقب است آن را به اشکال ظریف تغییر دهد تا دگرگونی های عاطفی که از شرایط مختلف دیوید ناشی می شود را بازتاب دهد.
این تم را در قطعه “Yarmouth” در دقیقه 01:06 شنیده می شود و در قطعه “Corker of a Corker” ویلیس نقش پرمشغله جنبش ها را از سیم های زهی گرفته و به سازهای برنجی منتقل می کند و به آن لحن جدید و البته پویایی می بخشد.
شاید بهترین اجرای تم دیوید در قطعه “Adventures of a London Gentleman” باشد که دیوید را در بهترین حالت خود می بینیم: مهم، هدفمند و با اعتماد به نفس کامل.
موسیقی نیز در اینجا کاملا متناسب با روحیه اوست. این قطعه با به اوج رسیدن سازهای برنجی به یک فینال بزرگ تبدیل می شود. در قطعه “Emily Gone” مضمون دیوید را با احساس هایی چون خشم، وحشت، بیان مشاهده می کنیم.
در اینجا نیز همانطور که در “A Corker of a Corker” اتفاق افتاد، یک تغییر ابزار قابل توجه از سازهای زهی به سازهای برنجی رخ داده است تا احساسات دیوید نسبت به دوست کودکی اش را ثبت کند.
یک تم ثانویه نیز وجود دارد که در نیمه راه ظاهر می شود و بیشتر یک موضوع کلی است و خوشبختی دیوید را نشان می دهد. این تم در بهترین لحظات زندگی دیوید خود را نشان می دهد. در قطعه “A Blissful Summer” این مضمون نمایانگر رابطه گرم او با عمه بتسی اش است، همین تم در قطعه “Mr. Dick and the Kite” با یک پیانوی راپسودی تقویت شده است.
یک مفهوم جالب در قطعه “David’s Writings” وجود دارد که در ارتباط با مساله نوشتن اوست.
این قطعه با انبوهی از تارهای امپرسیونیستی، ویولن و ویولن سل، چنگ، و سازهای بادی چوبیِ ریتمیک آغاز می شود. با روشن شدن جرقه های خلاقیت در ذهن کاپرفیلد، به تدریج همپوشانی سازها بیشتر و شدیدتر می شود. آنگاه در دقیقه 01:01 تم خوشبختی شروع می شود، و به این معناست که دیوید با قلم و کاغذ فردی خوشبختی واقعی را بدست آورده است. موسیقی ویلیس به روش درخشان این مفهوم را به تصویر می کشد.
دو قطعه عاشقانه در موسیقی وجود دارد که به دو عشق دیوید دز زمان های مختلف اشاره دارد.
عشق واقعی او اگنس را در قطعه “Agnes” می شنویم و اگر بخواهیم به شکل قیاسی عمل کنیم در مقایسه با عشق دیگرش دورا که در قطعه “Meeting Dora” می شنویم اصیل تر و ظریف تر عمل می کند. در حالی که قطعه اگنس با پیانو و ویولن ها زیباست قطعه دورا با سازهای بادی خود طبیعتی کودکانه دارد.
سه قطعه وجود دارد که از لحاظ ایده های موسیقایی کاملا شبیه به هم هستند. ابتدا دو قطعه “First Day at School” و قطعه “Leaving Day” ظاهر می شوند. هر دوی این قطعات یادآور کوراتت های زهی دوران باروک هستند. آنگاه در موازات این دو قطعه، قطعه “Steerforth Mucks In” شنیده می شود که همین ایده ها را به شکلی ریتمیک تر عنوان می کند.
قطعه های اکشن فیلم مانند “Murdstones” ، “Tall Tales” و به ویژه “The Bottling Factory” با مجموعه ای از سازهای زهی و برنجی خود ما را به یاد کارهای استراوینسکی می اندازد.
نتیجه گیری موسیقی در چهار قطعه نهایی رخ می دهد. از قطعه “The Shipwreck” شروع و در قطعه “These Pages Must Show (End Credits)” پایان می یابد. ابتدا و انتهای این نتیجه گیری با تم دیوید شروع و پایان می یابد و در یک قرینگی کاملا با قطعه آغازین فیلم است.
اگر حداقل آشنایی با سنت موسیقی انگلیسی داشته باشید، پی می برید که موسیقی فیلم «تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد» اثری ایده آل در این سنت موسیقایی است.
در این اثر همواره دو گونه ای از موسیقی که در تضاد کامل با یکدیگر هستند در مقابل هم قرار می گیرند. یکی قطعه های درونگرا و آرام و دیگری قطعه های برون گرا و پر انرژی و همین تضاد از روش زیستی که در انگلستان وجود دارد ناشی می شود. تضاد بین خیابانهای شلوغ لندن و زندگی آرامتر در حومه شهر، زیبایی بارز مزارع و سواحل ناهموار دریاها تضاد بین لردها و لیدی ها در مقابل شیادان و دزدها. و کریستوفر ویلیس آن ها را با مهارتی مثال زدنی نوشته است.
در تمامی 55 دقیقه موسیقی لحظه کسل کننده ای وجود ندارد. لحظه ای نیست که ویلیس با موسیقی خود مفاهیم جالبی نگوید. در هر قطعه یا یک ایده جدید وجود دارد و یا مضمون جدیدی. یا مضامین موجود به شکل ها و لحن های تغییر یافته با توجه به نیاز داستانی خود را نشان می دهند.
برای مطالعه نقدهای مشابه موسیقی متن فیلم تاریخ شخصی دیوید کاپرفیلد اینجا کلیک کنید.
