تفاوت فیلمنامه ، تله فیلم و نمایش صحنه ای چیست؟

1,282 خواندن این مطلب 6 دقیقه زمان میبرد

همه به شما می گویند که داستان باورنکردنی که نوشتید برای تحول دنیا مناسب است!

شاید نوشته شما برای صحنه تاتر مناسب باشد.

شاید در نوشته خود، شما یک سری از مشخصات خانواده ای مدرن داشتید و همه برای آن ها گریه می کردند … شاید این نوشته برای تلویزیون خیلی مناسب باشد.

تنها چیزی که اکنون باید بدانید این است که … از کدام قالب نوشتاری استفاده کنم؟

خبر خوب این است که درام با کیفیت، تمایل به تحرک دارد.

پس به همان اندازه که روی پرده نقره ای جذاب است، در صفحه تلویزیون یا در صحنه تئاتر نیز اثر گذار است.

خبر بد این است که هر رسانه نیازهای تولیدی خاص خود را دارد و در نتیجه قالب فیلمنامه خاص خود را دارد.

“قالب یک نوشته، نشان دهنده محل نمایش آن است! ”

آیا می خواهید سوپرمارکتی با استفاده از طرح اولیه برای بیمارستان احداث کنید؟

خیر شما نمی توانید این کار را بکنید و باید طرح و نتیجه نهایی با هم همخوانی داشته باشند.

انواع مختلف متن ها

فیلمنامه چیست؟

فیلم سینمایی یا تئاتر از نوادگان نمایش سیرک است .

تأکید در اجراها همیشه بر تماشا بوده است تا خود نمایش.

فیلمنامه های فیلم های اولیه (اگر حتی از فیلم نامه ای استفاده می شد) عمدتا شامل توصیف و بدون گفت و گو بود.

به زودی مخاطبان خواستار داستان هایی شدند که با این نمایش همراه شود.

داستان ها به فیلمنامه احتیاج داشتند – حتی وقتی فیلم دیالوگ کمی داشت یا اصلاً در آن نبود.

قالب مدرن فیلمنامه تأکیدی است که فیلم های صامت به جای گفتگو روی تصاویر می گذارند.

پاراگراف های حاوی توصیفهای نمایشی و اکشن با توصیف های کوچک بسیار گسترده هستند.

در حالی که گفتگوها به طرز مسخره ای توصیف صحنه های گسترده ای دارند. پیام واضح است:

در فیلم ، تصاویر مهمتر از کلمات هستند.

در واقع فقط یک نوع قالب نوشتاری تئاتر وجود دارد. تغییرات موجود در قالب جزئی است:

توصیف صحنه ، استفاده از “بیشتر” و “ادامه” (یا نه) ، استفاده از “(CONT’D)” یا نه ، و غیره.

اگر فیلم نامه به مرحله فیلمبرداری نزدیک شود ، ممکن است شامل موارد خاص دیگری نیز بشود:

زاویه دوربین ، شماره گذاری صحنه ، یادداشت های گفتگوی حذف شده و غیره ، اما هنوز هم به عنوان یک فیلمنامه کاملا قابل تشخیص است.

پیش نویس نهایی می تواند به قالب بندی یک فیلمنامه مطابق با استانداردهای پذیرفته شده در صنعت نزدیک شود.

و شامل الگوهای بسیاری از انواع خاص فیلمنامه باشد.

از جمله سبک کلاسیک که طبق کتاب راهنمای کامل قالب های استاندارد فیلمنامه نوشته شود.

تله فیلم چیست؟

اگرچه تلویزیون مدرن پسر عموی فیلم است ، اما تلویزیون واقعاً از رادیو تبار می گیرد.

تقریباً هر نوع برنامه ای که امروز در تلویزیون پخش می شود – اخبار ، ورزش ، کمیته های نمایشی ، درام ها ، برنامه های گفتگو و غیره – از رادیو پخش می شد ، نه از صحنه تئاتر.

و در رادیو همه چیز در مورد صدا است.

خوشبختانه ، پیش نویس نهایی شامل الگوهایی است که برای بیشتر نمایش های محبوب کنونی به مشخصات قالب بندی پایبند هستند.

مانند نمایش هایی که با استفاده از چندین دوربین مانند دو و نیم مرد یا بسیاری از سریال های صابونی در مقابل مخاطب زنده گرفته می شود از قالب فیلم بازی به سبک سیتکام استفاده می کند

در حالی که کمدی های تک دوربین مانند «دختر جدید» از تنوع در قالب فیلمنامه تئاتر استفاده می کنند.

قالب اسکریپت تلویزیونی منعکس کننده ریشه های رادیویی پر حرف و حدیث آن است:

گفتگو برای خوانایی دارای فاصله دو برابر است.

توصیف های صحنه با تمام حروف بزرگ قالب بندی می شوند تا به راحتی از گفتگو قابل تشخیص باشند.

و صفحات حاوی فضای سفید زیادی برای یادداشت برداری است.

مخاطب زنده یک مسیر خنده ایجاد می کند اما در آن صحنه هایی که می تواند صحنه ها را محدود کند.

(صحنه های خیابانی و جمعیت زیادی از این موارد دور از ذهن) را محدود می کند.

تفاوت با فیلمنامه

فاصله خطوط متن فیلمنامه بسیار کمتر از تله فیلم است.

یک صفحه از یک فیلمنامه به یک دقیقه از زمان در زمان نمایش تبدیل می شود

در حالی که یک صفحه از فیلم تلویزیونی با یک کمیته تلویزیونی به حدود 30 ثانیه از زمان نمایش آن تبدیل می شود.

صحنه ها شماره گذاری شده اند – و شماره صحنه ها در بالای هر صفحه همراه با شماره صفحه نمایش داده می شوند.

نوشته به بازی ها و صحنه ها تقسیم می شود و هر تقسیم در صفحه جدید آغاز می شود.

لیستی از شخصیت های مورد نیاز در هر صحنه در ابتدای هر صحنه ظاهر می شود.

این گفتگو می تواند شامل “جهت گیری شخصی” برای بازیگر باشد (مانند “او می نشیند” یا “بلند می شود”)، دقیقاً مانند یک نمایش صحنه ای.

تله فیلم های درام های یک ساعته مانند همسر خوب و کمدی های تک دوربین مانند پارک ها و تفریح بیشتر شبیه فیلمنامه هستند

زیرا نمایش های فیلمبرداری شده کاملاً شبیه فیلم های تئاتری تولید می شوند:

آنها در مکان یا در صحنه بدون مخاطب صدا ضبط می کند؛ آنها از یک صحنه با استفاده از یک دوربین (معمولاً) گرفته می شوند.

و آنها اغلب مکان های بسیاری دارند که در مقابل مخاطبان زنده تصویربرداری آن دشوار یا غیرممکن است.

متن برای اخبار ، گفتگوها ، تنوع و یا نمایش های واقعی ( نمایش های گفتاری که از متن استفاده می کنند) می توانند کاملا متفاوت از هر یک از مثال های بالا باشند.

این فیلم نامه ها به عنوان یک طرح کلی از برنامه استفاده می شوند:

داستان های اصلی شب ، یادداشت هایی برای میزبان (مقالاتی) درباره مهمانان و سوالاتی که می توان از آنها پرسید ،

یک مونولوگ ابتدایی ، چه زمانی و چه مهمان موسیقی بازی خواهد کرد ، و غیره.

متن ممکن است شامل دو ستون جداگانه برای “صوت” و “ویدئو” برای لیست رویدادها / افکت ها درباره ترتیب آن ها باشد.

گفتگوی کمی نوشتاری (از پیش نوشته شده) در ستون “صوتی” فشرده می شود (بالاخره این نمایش ها قرار نیست فقط مکالمه نوشتاری باشد).

نمایش صحنه ای چیست؟

نمایش صحنه پدربزرگ تمام این قالب ها است ، زیرا اجرای زنده درام نوشته تقریباً از طلوع تاریخ، بخشی از هر فرهنگ بوده است.

و دقیقاً مانند یک عموی پیر مسخره ، نمایش صحنه دارای شل ترین و بخشنده ترین قالب است.

از آنجا که یک نمایش صحنه ای مناسب می تواند از هر کسی و در هر کجا نشأت گرفته باشد.

قوانین نوشتاری آن به جای “قانون”، “آداب” در نظر گرفته می شود.

تفاوت فیلمنامه تله فیلم و نمایش

در ایالات متحده ، انجمن دراماتیست ها دستورالعمل هایی را برای قالب بندی متن و نمایش نامه های موسیقی ارائه می دهد.

اینها می تواند برای نشان دادن به عوامل ، تهیه کنندگان و ناشران مفید باشد که فرد روندهای فعلی را درک کند.

اما در دنیای تئاتر زنده پیروی دقیق نویسنده از قالب بندی استاندارد نوشتاری بسیار کمتر از آنچه در فیلم یا تلویزیون است اهمیت دارد.

پیش نویس نهایی الگوهای بازی صحنه ای را رعایت می کند که به دستورالعمل های انجمن دراماتیست ها و همچنین چندین نمونه از روندهای مدرن نمایش و نمایش های موزیکال برادوی پایبند است.